kalandos öröm

. . .bazen çabalıyorum, çabalıyorum ve çabalıyorum bir canı doğum ve ölüm okyanusundan kurtarmak için.

Onu kurtarmanın hiçbir zaman kendi gücüme değil Krişna'ya dayandığını bilmeme rağmen, yine de ellerimi şefkatle olabilecek en ileriye uzatıyorum. Ve yine Krişna'nın merhameti olduğunu bilmeme rağmen, onun ellerini tam olarak tutamadığım için derin üzüntü çekiyorum.

neden?

Başkaları ağlarken gülemiyorum. En yüce mutluluk olan Tanrı'yla sevgi paylaşmak dahi acılaşır. Bu maddi dünyada mutluluğu aramıyorum. Başkalarının mutluluğunu arıyorum. Bu yoldaki çabam aslında en maceralı neşedir.


. . . sometimes I struggle, struggle and struggle to save a soul from the ocean of birth and death.

Although knowing that saving him never depends on my own strength but to Krishna, still I extend my hands to the farthest point possible in compassion. And although I know that it is still Krishna's mercy, I do feel deeply pained to not being able to grasp his hands fully.

why?

I am not able to smile while others cry. Even the highest happiness of sharing love with God, gets bitter. I do not seek happiness within this material world. I seek others happiness. This way, my struggle is actually a most adventurous joy.